Rozdział 23

Gdy się obudziłem, była godzina 18:00. Spałem bardzo długo i byłem wypoczęty. Wyłączyłem telewizor, który cały czas grał, gdy ja spałem. Wstałem z kanapy i poszedłem do kuchni. Wziąłem szklankę, do której nalałem sok i upiłem łyk. Poczułem, że zaczynam robić się głodny, więc postanowiłem sobie coś przyrządzić. Po krótkim zastanowieniu się, zacząłem przygotowywać zapiekankę warzywną. Po chwili siedziałem przy stole i konsumowałem ją. Gdy posiłek był zjedzony, posprzątałem po sobie i podreptałem na górę przebrać się. Wszedłem do garderoby i wziąłem do ręki niebieski sweter i założyłem go, na dół założyłem spodnie i białe trampki. Przejrzałem się w lustrze i poszedłem do pokoju. Do kieszeni wrzuciłem najpotrzebniejsze rzeczy i zszedłem na dół. Wyszedłem z mieszkania zamykając je za sobą i ruszyłem w kierunku samochodu. Wsiadłem do niego i ruszyłem w stronę posiadłości Piszczka. Postanowiłem, że dzisiaj muszę porozmawiać z Anastazją, może ona coś wie na temat Adele.  Pod drzwiami przyjaciół znalazłem się po 15 minutach. Zadzwoniłem dzwonkiem i czekałem, aż ktoś mi otworzy. Długo nie czekałem, ponieważ po krótkiej chwili drzwi się otworzyły, a przede mną stała..... Stała Adele.
- Robert? - zdziwiła się na mój widok.
- Adele? - spojrzałem na nią.
- No tak.
- Adele - uśmiechnąłem się i wziąłem ja na ręce.
- Robert postaw mnie - zaśmiała się. Tak jak poprosiła, postawiłem ją.
- Wejdź do środka.
- Już wchodzę - przeszedłem koło niej i znalazłem się w środku. Zdjąłem buty i przeszliśmy do salonu, gdzie siedział Łukasz z Anastazją.
- Cześć Robert - przywitała mnie uśmiechnięta Podgórska.
- Hej - odwzajemniłem uśmiech.
- Cześć Lewy - rzucił Piszczek.
- Co Cię do nas sprowadza ? - dodał.
- Chciałem porozmawiać z Anastazją, ale teraz muszę porozmawiać z Adele - powiedziałem.
- Chodź - dziewczyna pociągnęła mnie za rękę i poszliśmy na górę. Weszliśmy do jej tymczasowego pokoju i usiedliśmy na łóżku.
- To o czym chciałeś rozmawiać? - zapytała.
- Czemu przez bite dwa miesiące nie odzywałaś się, nie odpisywałaś, ani nie oddzwaniałaś? Martwiłem się tak samo jak Marco - spojrzałem na nią.
- Przepraszam, nie chciałam, żeby tak wyszło. Parę spraw się pokomplikowało w moim życiu i musiałam to poukładać.
- Co się stało? - zapytałem.
- Zerwałam z Kubą, w sumie to ona chyba ze mną - i zaczęła mi wszystko opowiadać. Słyszałem po jej głosie, że bardzo to ją boli i zauważyłem, że po jej policzku spływa łza. W tym momencie miałem ochotę rozszarpać tego gnojka, że tak ją zranił. Gdybym wtedy był przy niej, to nie pozwoliłbym, aby cierpiała. Gdy skończyła opowiadać, przytuliłem ją.
- Nie płacz, proszę Cię - głaskałem ją po głowie. Siedzieliśmy tak z 10 minut, gdy w pewnym momencie wpadłem na genialny pomysł. Wstałem z łóżka i pociągnąłem Adele za sobą. Zeszliśmy na dół do pozostałych domowników.
- Mam pewną propozycję - spojrzałem na każdego z osobna.
- Jaką? - zapytała Ana.
- Więc ogarniamy się, zbieramy ekipę i idziemy do One Club i nie słyszę sprzeciwów.
- Ja jestem na tak - wstał Piszczek wielce zadowolony. Do niego dołączyła fizjoterapeutka Borussii. Spojrzałem na Adele, która nie miała za ciekawej miny.
- Ja odpadam - powiedziała i zaczęła kierować się ku górze.
- O nie, nie - złapałem ją za rękę.
- Nie ma żadnych sprzeciwów.
- Robert, ale....
- Nie ma żadnego "ale". Idziesz się teraz szykować i koniec kropka - posłałem jej uśmiech.
- Nie wygram? - westchnęła.
- Nie ma szans - zaśmiałem się. Umówiliśmy się na konkretną godzinę i wyszedłem od nich. Wsiadłem do samochodu i ruszyłem do siebie. Po paru minutach byłem już w garderobie i zastanawiałem się w, co się ubiorę. Po chwili zastanowienia dobrałem ciuchy i ruszyłem z nimi do łazienki. Ciuchy położyłem na szafce, zrzuciłem z siebie ubrania, które miałem na sobie i wrzuciłem je do kosza z brudnymi ciuchami. Wszedłem po prysznic i umyłem się. Kąpiel trwała 15 minut, po upływie tego czasu, wyszedłem z kabiny i wytarłem ciało i włosy. Założyłem bokserki oraz skarpetki. Umyłem twarz, zęby i ułożyłem włosy. Założyłem na siebie zestaw na dzisiejszy wieczór. Psiknąłem na siebie moje ulubione perfumy, przejrzałem się jeszcze w lustrze i stwierdziłem, że może być. Wyszedłem z łazienki, do kieszeni wrzuciłem telefon, portfel, klucze od domu oraz dokumenty. Zszedłem na dół, wyszedłem z mieszkania zamykając je i wsiadłem do taksówki zamówionej podczas przygotowywania się do wyjścia. Ruszyliśmy w drogę do klubu....
Marco:
Pod wieczór otrzymałem telefon od Łukasza z wieścią, że idziemy na imprezę. Od razu po telefonie zacząłem się przygotowywać. Wziąłem prysznic, założyłem bieliznę i umyłem twarz oraz zęby. Ułożyłem moje włosy, co trwało 5 minut. Założyłem ubrania, które sobie przygotowałem. Ostatnie poprawki i byłem gotowy. Do kieszeni od spodni włożyłem najpotrzebniejsze rzeczy i zszedłem na dół. Wyszedłem z mieszkania, zamknąłem je i wsiadłem do taksówki. Po 15 minutach byłem pod klubem, gdzie byli prawie wszyscy, jednak brakowała Piszczka z Anastazją.
- Hej - przywitałem się z chłopakami i ich dziewczynami lub żonami. Zauważyłem, że Mario przyszedł z jakąś dziewczyną. Spojrzałem na przyjaciela pytającym wzrokiem. Piłkarz z numerem 10 na koszulce zrozumiał o, co chodzi i kiwnął głową na znak, że nie teraz. Pewnie później mi powie, co to za dziewczyna.
- Czekamy na Piszczków? - zapytał Mats. Tak, nieraz mówimy na nich jakby byli małżeństwem, ale najwyraźniej im to nie przeszkadza.
- Wydaję mi się, że możemy już iść - rzucił Lewy. Otworzyliśmy drzwi od One club i weszliśmy do środka. W klubie jak to w weekend, było sporo ludzi, ale można było się poruszać. Usiedliśmy przy naszym stoliku i zamówiliśmy drinki. Po chwili kelner przyniósł nam nasze zamówienie i każdy zaczął sączyć swojego drinka. Po kilku minutach, prawie każdy z paczki poszedł tańczyć. Zostałem sam i piłem mój napój alkoholowy. Zapatrzyłem się w jeden cel i zacząłem myśleć o Adele. Czemu nie odzywała się do nikogo i nadal się nie odzywa? Martwię się i nie wiem, co mam robić. Z moich zamyśleń wyrwał mnie głos, którzy wrócili do stolika. Koło mnie usiadł Mario z brązowowłosą dziewczyną.
- Marco poznaj moją przyjaciółkę, Alicje - uśmiechnął się.
- Miło mi Cię poznać - uścisnąłem jej dłoń. Mario zaczął opowiadać o naszej przyjaźni, po minie dziewczyny można było wywnioskować, że jest zafascynowana i cieszy się, że może poznać znajomych piłkarza. Wygląda na osobę, która nie leci na kasę i mam nadzieję, że nie jest taka. Ładnie razem wyglądają i życzę im, żeby ta ich "przyjaźń" jak twierdzą, zrodziła się w prawdziwe uczucie. Wszyscy wypili i zamówili kolejne drinki.
- Wybaczcie za spóźnienie - zobaczyliśmy przed sobą Łukasza, a za nim szła Anastazja, a za dziewczyną... Nie wierzyłem, że ją widzę. Moim oczom ukazała się Adele, która lśniła. Na mojej twarzy zawitał szczery uśmiech.
- Adele - podszedłem do niej i ją przytuliłem.
- Też się ciesze, że Cię widzę Marco - zaśmiała się. Wypuściłem ją z objęć.
- Hej - Lewy podszedł do dziewczyny i dał jej buziaka w policzek, co odwzajemniła. Usiadła koło napastnika i zamówiła sobie napój alkoholowy tak jak Łukasz i jego ukochana. Mario przedstawił przybyłym Alicję i zauważyłem, że młoda polka znalazła wspólny język z Alicją, ponieważ ona również pochodzi z Polski. Popiliśmy trochę i niektórzy byli już pijani, jak zawsze. Uwielbiam się z nimi bawić, bo zawsze coś się dzieje i jest dużo śmiechu. Postanowiłem porwać Adele do tańca. Niechętnie się zgodziła, ale zgodziła się. Weszliśmy na parkiet i zaczęliśmy tańczyć. Podczas tańca, dużo się śmialiśmy i rozmawialiśmy. W pewnym momencie podeszła do nas Kate.
- Hej Marco - pocałowała mnie w policzek.
- Cześć Kate - odwzajemniłem gest.
- Poznaj Adele, moją znajomą.
- Hej, Kate - uśmiechnęła się.
- Adele - podały sobie ręce.
- Nie przeszkodzi Ci to jak porwę blondyna do tańca? - zapytała. Adele pokręciła przecząco głową i odeszła od nas. Akurat zaczęła lecieć wolna piosenka, więc położyłem dłonie na biodrach dziewczyny, a ona oplotła mi szyję. Kątem oka zobaczyłem, że Robert tańczył wolnego z Adele. Popatrzyłem na Kate, która się uśmiechała. Gdy piosenka się skończyła, wróciłem do stolika zabierając ze sobą Kate. Usiedliśmy i włączyliśmy się do rozmowy. Z klubu wyszliśmy o 4 nad ranem i wszyscy byli pijani, no może dziewczyny nie były, aż tak jak my. Zapakowaliśmy się do taksówek i każdy pojechał w swoim kierunku. W domu byłem po niecałych 15 minutach. Wywlokłem się z samochodu i chwiejnym krokiem ruszyłem ku drzwi wejściowych. Stanąłem przed nimi, wyjąłem klucze od domu i próbowałem otworzyć zamek. Zajęło mi to z 3 minuty i w końcu udało mi się otworzyć. Wszedłem do środka zrzucając coś z szafki, która stała w przedpokoju. Nie zwracając na to uwagi, zdjąłem buty i w człapałem się na górę po schodach. Marzyłem tylko o łóżku i o niczym więcej. Wszedłem do pokoju i natychmiast rzuciłem się na łóżko. Nawet nie wiem kiedy zasnąłem.

Następnego dnia:

Obudziły mnie promienie słoneczne, ponieważ zapomniałem zasłonić rolet. Lekko podniosłem się, ale zaraz opadłem na poduszki, ponieważ okropnie zakręciło mi się w głowie i odczuwałem bolesny ból głowy. Chwilę jeszcze poleżałem i powoli wstałem z łóżka. Spojrzałem na zegarek, który stał na szafce nocnej. Wskazywał 11:25. Dzisiaj na szczęście nie mieliśmy treningu, bo jakby był, Klopp by nam dał niezły wycisk. Powlokłem się do łazienki. Dzisiaj postawiłem na kąpiel w wannie, aby się odprężyć. Napuściłem do wanny wody i dodałem do niej płyn do kąpieli. Wszedłem do wanny i odpłynąłem. Leżałem w niej tak z 45 minut i od razu poczułem się lepiej. Gdy woda zrobiła się zimna, wyszedłem z wanny. Starannie wytarłem całe ciało oraz włosy. Owinąłem się w ręcznik i podreptałem do garderoby. Z szafki wyjąłem bieliznę, która po chwili ozdabiała moje ciało. Po chwili byłem ubrany i schodziłem na dół. Wszedłem do kuchni i zabrałem się za śniadanie. Na blat kuchenny wyjąłem chleb, masło, sałatę, pomidora oraz rzodkiewkę. Po kilku minutach kanapki były gotowe i spokojnie je zjadłem. Zrobiłem sobie do tego herbatę. Talerz po kanapkach wrzuciłem do zmywarki i włączyłem ją, bo trochę naczyń się uzbierało. Złapałem kubek z ciepłą cieczą i poszedłem do salonu. Usiadłem na kanapie, włączyłem telewizor i szukałem czegoś, co by przykuło moją uwagę. Z dwa kanały przeleciałem i nagle trafiłem na jakąś komedie. Film trwał 2 godziny 15 minut. Przełączałem kanał, gdy usłyszałem dźwięk mojego telefonu. Sięgnąłem po niego i na wyświetlaczu ukazało mi się zdjęcie Adele i podpis. Odebrałem:
- Hej Marco.
- Hej.
- Masz może czas?
- Dla Ciebie zawsze
- Hahah dziękuje.
- To za 10 minut będę u Ciebie, znaczy u Piszczków.
- To do zobaczenia.
Rozłączyła się. Wstałem z kanapy i pobiegłem na górę po kluczyki od auta. Wrzuciłem je do kieszeni i zszedłem na dół. Założyłem buty, zamknąłem dom i ruszyłem w kierunku auta. Wsiadłem do niego i ruszyłem do posesji Piszczków, na której znalazłem się po kilkunastu minutach. Wysiadłem z pojazdu i ruszyłem ku drzwi wejściowych. Zadzwoniłem dzwonkiem i chwilę czekałem, aż ktoś mi otworzy. Przed drzwiami stała młoda fotograf.
- Hej - posłała mi uśmiech i mnie przytuliła.
- Cześć - odwzajemniłem uścisk.
- Chodź - pociągnąłem ją za rękę i pokierowaliśmy się w stronę mojego samochodu.
- O nie - ustała.
- Co się stało?
- Jest taka piękna pogoda, że nie będziemy jej marnować i nie będziemy wozić naszych tyłków i się przejdziemy.
- Serio? - przeciągnąłem.
- Tak, chodź - tym razem to ona mnie pociągnęła.
- Zlituj się, głowa mi pęka.
- Trzeba było tyle nie pić.
- Ugh... - spojrzałem na nią i cicho się zaśmiałem.
- A tak w ogóle to, gdzie idziemy?
- W takie jedno miejsce, które pokazał mi Robert - odpowiedziała.
- Pewnie znasz - dodała.
- No to się przekonamy - powiedziałem i ruszyliśmy ....
***************************************************************
No i mamy 23! Mam nadzieję, że Wam się spodoba i wybaczcie, że tak późno, ale niestety dopiero teraz mogłam:( Zbytnio nie będę się rozpisywała tylko zostawię Wam to do oceny:)

CZYTASZ = KOMENTUJESZ <3

Rozdział 22

- O czym? - zapytał.
- O nas.
- Coś się stało?
- Tak - rzuciłam.
- Możesz tak jaśniej? - powiedział obojętnie.
- Może to, że w ogóle nie masz dla mnie czasu i znowu mnie okłamujesz...
- Ty też nie masz dla mnie czasu - oburzył się.
- Och dzisiaj tylko nie miałam, bo już byłam wcześniej umówiona, a Ty w ogóle nie masz odkąd ta Twoja przyjaciółka przyjechała. Kuba ja nie chce się kłócić, ale jak to ma tak wyglądać to ja podziękuje.
- A kiedy niby Cię okłamałem znowu? - spojrzał na mnie.
- Dzisiaj, jak powiedziałeś, że jesteś sam, a w tle słyszałam damski głos i nawet nie próbuj się wykręcać.
- Jezu dobra była dzisiaj u mnie, to taki problem?
- Nie, ale znowu mnie okłamałeś. Nic nie rozumiesz, prawda? - drżał mi już głos.
- To mi wytłumacz.
- Nie mam zamiaru być z kimś kto mnie okłamuje, gdy tylko nadarzy się okazja - powiedziałam.
- To nie bądź i problem rozwiązany - prychnął.
- Tak?
- No ja nie widzie problemu.
- No to na razie idioto! Jesteś podłym chamem! Nie wiem jak mogłam być z kimś takim jak Ty! Ugh, nienawidzę Cię! - wykrzyczałam mu prosto w twarz to, co przyszło mi na język.
- Idź sobie do swojego Robercika.
- A żebyś wiedział! - wstałam i trzasnęłam drzwiami za sobą. Po moich policzkach leciał strumień łez, których nie umiałam opanować. Ruszyłam w drogę do domu. W mieszkaniu byłam po 45 minutach i, gdy weszłam w środku zastałam głuchą ciszę. Pewnie mama była jeszcze w pracy lub na zakupach. Zdjęłam buty i pobiegłam na górę. Rzuciłam się na łóżko i zaczęłam płakać. Ze zmęczenia poszłam spać.

Dwa miesiące później:

Przez te dwa miesiące bardzo dużo się zmieniło. Mama dostała propozycję przejścia do Dortmundu i zgodziła się. Chciała zabrać mnie ze sobą, ale musiałam zostać i pozałatwiać kilka spraw. Robert po dwutygodniowym pobycie w Polsce musiał wyjechać i zacząć trenować, aby wrócić do formy. Od dwóch miesięcy praktycznie z nikim nie rozmawiam, ani nigdzie nie wychodzę jedynie do pracy. Czuję taką wewnętrzną pustkę. Wszystko się zmieniło 15 lipca: Miałam spotkać się z Kubą, ponieważ pogodziliśmy się i zaczęliśmy więcej czasu  spędzać ze sobą. Wracając, miałam spotkać się z Koseckim i postanowiłam iść do niego wcześniej. Ubrałam się i wyszłam z mieszkania. Po paru minutach byłam już pod domem piłkarza. Zadzwoniłam dzwonkiem, ale nikt nie otwierał, więc postanowiłam wejść do środka. Pociągnęłam za klamkę i po chwili byłam w mieszkaniu. Zaczęłam szukać Kuby, ale na dole go nie było, więc poszłam na górę. Wchodząc po schodach słyszałam dziwne dźwięki dochodzące z sypialni. Pokierowałam tam swoje nogi i, gdy znalazłam się w pomieszczeniu, od razu tego pożałowałam. Do moich oczu napłynęły łzy, które po chwili swobodnie spływały po policzkach. Przed sobą miałam obraz Kuby, który całuje się z tą swoją przyjaciółką. Poczułam się jakby ktoś wbił mi nóż w plecy. Moje serce rozbiło się na milion kawałków, których nie da się poukładać w całość. Dusiłam w sobie krzyk i wybiegłam z pokoju, a następnie z mieszkania. Nie chciałam go znać, nie chciałam już go więcej widzieć, chciałam o nim zapomnieć. Szłam przed siebie nie wiedząc, co ze sobą zrobić. Przez bite 3 godziny siedziałam w parku i płakałam. Po upływie tego czasu postanowiłam wrócić do domu. Tak wyglądało moje życie przez ostanie dni, czyli nie wychodziłam z domu i przepłakując wiele godzin. Wszyscy do mnie dzwonili, ale ja z nikim nie chciałam rozmawiać, po prostu chciałam się od wszystkiego odciąć, zasnąć i nie obudzić się już nigdy. Jednak pewnego dnia postanowiłam stanąć  na nogi i podjęłam jedną ważną decyzję. Kosecki kilkakrotni chciał się ze mną skontaktować, ale unikałam jakiegokolwiek kontaktu z tą osobą, on już dla mnie nie istniał, już wystarczająco się przez niego wycierpiałam. Dzisiaj wstałam pełna energii, ponieważ dzisiaj wdrażam mój plan na dalsze życie. Pościeliłam łóżko, poszłam do łazienki wziąć prysznic i ubrałam się.  Postanowiłam dzisiaj na naturalność, jedynie rzęsy musnęłam czarną maskarą. Wzięłam telefon, klucze i dokumenty, i zeszłam na dół. Podreptałam do kuchni, gdzie zrobiłam sobie śniadanie i po chwili wyszłam z mieszkania, ponieważ musiałam iść do pracy. W studio fotograficznym znalazłam się po 15 minutach i od razu poszłam do szefowej. Zapukałam do jej drzwi:

- Proszę  - usłyszałam jej głos.

- Cześć Magda - powiedziałam.

- O witaj Adele, dawno Cię nie widziałam.

- Tak wiem, miałam pewien problem, ale już jest wszystko dobrze. 

- To się ciesze, bo już zaczynałam się o Ciebie martwić - postała mi uśmiech. 

- Dziękuje bardzo.

- A, co Cię do mnie sprowadza?

- No właśnie, mam prośbę - rzuciłam.

- Wyczuwam, że to dłuższa rozmowa, więc siadaj - pokazała na krzesło, które stało przed jej biurkiem. Usiadłam na przeciwko Magdy i zaczęłam bawić się długopisem. 

- A więc, co to za prośba?

- Chciałabym się przenieść do Dortmundu i czy byłaby taka możliwość? - popatrzyłam na nią z zakłopotaniem. 

- Tak byłaby taka możliwość, ale czemu chcesz się przenosić? - zapytała.

- Po prostu chce zacząć wszystko od nowa, a poza tym moja mama siedzi sama w Niemczech.

- Ach no rozumiem, a kiedy byś chciała wylecieć do Dortmundu?

- Dzisiaj mam lot o 18:18 - rzuciłam. 

- O to widzę, że tylko formalności trzeba załatwić?

- Tak - uśmiechnęłam się.

- No dobrze, to proszę tu podpisać i tu - podała mi papiery, podpisałam je, Magda, gdzieś zadzwoniła i było już wszystko załatwione. Pożegnałam się z Magdą i nie ukrywam, że łza poleciała, ponieważ przywiązałam się do tego miejsca i ludzi. Wyszłam od szefowej, poszłam do pokoju, gdzie pracowałam razem z Patrycją.

- Adele! - dziewczyny podbiegła do mnie i mocno przytuliła, gdy tylko mnie zauważyła.

- Pati dusisz - zaśmiałam się.

- Wybacz, ale tak dawno Cię nie widziałam.

- Wiem, musiałam pozałatwiać kilka spraw - rzuciłam i wzięłam karton do ręki. Zaczęłam pakować wszystkie swoje rzeczy, a Pati patrzyła się na mnie z osłupieniem.

- A przepraszam bardzo, co Ty robisz? - zapytała.

- Pakuje swoje rzeczy.

- No to zdążyłam zauważyć, ale czemu?

- Zostałam przeniesiona do Dortmundu.

- Co, czemu?! Nie idę do Magdy i ją opieprze! - miała już iść.

- Pati stój! - zatrzymałam ją.

- Na własną prośbę zostałam przeniesiona - spuściłam głowę. 

- Chodzi o Kubę? - znała mnie zbyt dobrze.

- Tak.

- Ale naprawdę jest to konieczne?

- Tak - popatrzyłam na nią i się przytuliłam. Obydwie rozpłakałyśmy się i obiecałyśmy sobie, że będziemy się do siebie odzywać. Gdy wszystko było już spakowane, wyszłam z studia i ruszyłam do domu. Po chwili znalazłam się i postawiłam karton w przedpokoju. Poszłam na górę i zaczęłam pakować moje walizki. Pakowanie zajęło mi 3 godziny i, gdy moja cała szafa była pusta, zniosłam je na dół. Była godzina 15:30, więc do wylotu miałam jeszcze 2 godziny, bo o 17:30 muszę być na odprawie. Pozamykałam wszystkie okna w całym domu i poszłam do salonu po laptopa. Usiadłam na kanapie odpaliłam laptopa i weszłam na najpopularniejszą stronę internetową, czyli na facebook'a. Nic ciekawego się nie działo więc, wylogowałam się i wyłączyłam laptopa i go schowałam. Siedziałam i patrzyłam się bezczynnie w sufit, gdy poczułam wibracje mojego telefony, który leżał na szklanym stoliku. Sięgnęłam ręką po niego i zobaczyłam, że mam wiadomość od Anastazji:

*Hej myszko:* Co tak o Tobie słuch zaginął?:(*

Odpisałam jej:

*Hej:* Dużo się wydarzyło przez ostatnie dwa miesiące i po prostu nie miałam ochoty z nikim rozmawiać.*

Długo nie musiałam czekać, aż przyjaciółka odpisze:

*Co się stało? Czemu nie zadzwoniłaś ani nic?*

*Dzisiaj będę w Dortmundzie to pogadamy, bo to nie jest rozmowa przez smsy:)*

Ponownie wibracje dały o sobie znać:

*O której będziesz? Wyjadę po Ciebie na lotnisko:)*

*Lot mam o 18:18 to pewnie będę, gdzieś tak po 20:) Tylko proszę nie mów nikomu, że przyjeżdżam*

*Da się zrobić, to jak będziesz już na miejscu to daj znać:) Do zobaczenia:3*

Już nie odpisałam Podgórskiej i schowałam telefon do torebki. Była już 17:20 i taksówka stała już pod domem. Popatrzyłam czy wszystko zabrałam i zaczęłam wynosić walizki z mieszkania. Gdy wynosiłam je zauważyłam, że w moją stronę idzie Kosecki.

- Adele, co Ty robisz? - podbiegł do mnie.

- Nie widzisz? - zapytałam obojętnie. 

- Czemu wyjeżdżasz?

- Domyśl się - popatrzyłam na niego. 

- Proszę Cię, nie wyjeżdżaj, daj nam jeszcze szanse - złapał mnie za ręce.

- Zostaw mnie, nas już nie ma i nigdy nie będzie, zrozum to - przeszłam koło niego i wzięłam ostatnią walizkę, i podałam kierowcy. Zamknęłam drzwi od mieszkania i ruszyłam w stronę taksówki, niestety nie było mi to dane, ponieważ piłkarz Legii "odciął" mi drogę.

- Możesz przejść, bo się trochę spieszę - przewróciłam oczami.

- Adele, proszę Cię.

- Za późno Kuba, zapomnij o mnie, ja już to zrobiłam. Żegnaj - wyminęłam go i wsiadłam do pojazdu. Kierowca taksówki ruszył na lotnisko. Po 10 minutach stałam już w kolejce do odprawy. Po chwili siedziałam już na moim miejscu i czekałam, aż samolot pnie się ku górze. Po niespełna 5 minutach samolot swobodnie szybował po niebie. Patrząc prze okno ucieszyłam się na ten wylot, ponieważ od tego momentu zaczynam wszystko od nowa, nowy rozdział w życiu. Odcinam się od wszystkiego, co było, od Warszawy i w szczególności od Kuby. Chce zacząć nowe życie, w nowym otoczeniu i cieszyć się życiem, bo ma się tylko jedno. Wyjęłam telefon z torebki, podłączyłam do niego słuchawki i puściłam moją ulubioną playlistę. Wsłuchałam się w muzykę i nawet nie wiem kiedy, zasnęłam. Obudził mnie dopiero głos stewardessy, która poinformowała, że zaraz lądujemy i trzeba zapiąć pasy. Schowała telefon, zapięłam pasy i czekałam, aż wylądujemy. Po chwili samolot stał już na pasie, a pasażerowie w tym ja, zaczęli wysiadać. Gdy tylko wyszłam z samolotu, poczułam fale gorąca i promienie słońca raziły mnie w oczy. Bez zastanowienia, nałożyłam na nos okulary przeciwsłoneczne i mogłam iść dalej. W drodze po bagaż, napisałam sms'a do Anastazji, że już jestem na lotnisku. Na swoje walizki czekałam 20 minut, co powoli doprowadzało mnie do szału. Po upływie tych 20 minut szłam przed siebie poszukując przyjaciółki.
- Adele! - usłyszałam krzyk i zobaczyłam Podgórską.
- Anastazja! - podbiegłam do niej i rzuciłam jej się na szyję.
- Tęskniłam.
- Nawet nie wiesz jak ja tęskniłam - zaśmiała się i mocno przytuliła. Z tłumu wyłonił się Łukasz.
- Miałaś nikomu nie mówić - zwróciłam się do przyjaciółki.
- Spokojnie, nic nikomu nie powiedział.
- Cześć młoda - rozłożył ręce i mnie przytulił.
- Nie jestem młoda i cześć - zaśmiałam się.
- To, co jedziemy?
- Mnie podrzućcie do jakiegoś hotelu - powiedziałam i złapałam za walizki, ale Piszcze je ode mnie wziął.
- Nie ma mowy, nie będziesz się tłukła po hotelach - sprzeciwiła się dziewczyna.
-Ale...
- Nie ma żadnego "ale" - wtrącił Łukasz. Westchnęłam i zrezygnowałam, bo wiedziałam, że z nimi nie wygram. Poszłam za zakochanymi i po chwili jechaliśmy w nieznanym mi kierunku, ale wiedziałam, że jedziemy do ich domu. Przez okno podziwiałam piękno Dortmundu, które z każdą chwilą było piękniejsze. Moje marzenie się spełniło. Od zawsze chciałam tu przyjechać i poznać te miasto, kulturę i ludzi. Może los tak chciał i było mi to pisane.
- Adele! - usłyszałam głos przyjaciółki.
- Tak? - popatrzyłam na nią.
- Co się stało?
- Nie teraz Ana, proszę - powiedziałam cichutko i powróciłam do poprzedniej czynności. Nagle skręciliśmy w jakaś ulicę, jechaliśmy chwilę prosto i wjechaliśmy na posesję, gdzie stał przepiękny dom. Piszczek zaparkował samochód, wyjął kluczyki ze stacyjki i wyszedł z auta, Anastazja zrobiła to samo, co jej ukochany i po chwili nie było już jej w pojeździe. Wysiadłam z samochodu i ruszyłam do bagażnika, gdzie stali moi najbliżsi.
- Wezmę swoje walizki - powiedziałam i sięgnęłam po nie ręką.
- Nie, Wy idźcie, ja je wezmę - uśmiechnął się Piszczek.
- Naprawdę je wezmę.
- Jezu idź już - pogonił mnie po czym się zaśmiał.
- Dobra już dobra - również się zaśmiałam i razem z Anastazją poszłyśmy w stronę mieszkania. Od razu jak się weszło do środka można było wyczuć ciepło bijące z każdego pomieszczenia. W przedpokoju zdjęłyśmy buty i poszłyśmy dalej. Przedpokój prowadził do pięknej jadalni połączonej z salonem.
- Jak pięknie - zachwyciłam się
- A dziękujemy, akurat to ja urządzałam - powiedziała dumnie.
- Domyśliłam się - zachichotałam.
- Chodź dalej - pociągnęła mnie za rękę i przeszłyśmy do kuchni. Pokazała mi, co gdzie jest i ruszyłyśmy dalej. Zaprowadziła mnie do łazienki na dole, która była piękna w każdym calu i na dodatek jasna, takie jakie uwielbiam. Wyszłyśmy z pomieszczenia i nogi pokierowałyśmy w stronę schodów, które prowadziły na górę. U góry było kilka par drzwi. Pierwsze były od sypialni Anastazji i Łukasza, która była dość w ciemnych kolorach, pewnie piłkarz taką chciał. Następne drzwi prowadziły do łazienki, która była połączona z pokojem.
- To będzie Twoja łazienka i tam jest twój pokój - wskazała Ana na pomieszczenie.
- Czyli będzie kłótnia kto pierwszy ma skorzystać z łazienki - westchnęłam.
- Oj myszko, my mamy swoją, a to Twoja - posłała mi uśmiech.
- I życie od razu staje się piękniejsze - zaśmiałyśmy się. Po chwili przyszedł do nas Łukasz z moimi walizkami. Postawił je przy szafie.
- Dziękuje, jesteś najlepszy - podeszłam do niego i dałam mu całusa w policzek.
- Dobra myszko, rozpakuj się i zawołamy Cię na kolację, bo pewnie głodna jesteś - rzuciła Podgórska i wyszli. Zabrałam się za rozpakowywanie, które zajęło mi 30 minut i zobaczyłam moją przyjaciółkę w drzwiach.
- Już idę - wstałam z podłogi i podeszłam do przyjaciółki. Zeszłyśmy na dół, gdzie czekał na nas piłkarz z kolacją. Usiadłyśmy przy stole.
- Mmm moja ulubiona sałatka z gruszką i orzechami - pocierałam ręce i zabrałam się za konsumowanie. Po chwili mój talerz był pusty tak jak pozostałych. Posiedzieliśmy jeszcze chwilę rozmawiając o niczym w sumie.
- Wybaczcie kochani, ja pójdę już na górę, trochę zmęczona jestem - poinformowałam i wstałam od stołu. Zaniosłam naczynia do zmywarki i podreptałam na górę. Weszłam do sypialni, sięgnęłam do szafy po piżamy i poszłam do łazienki. Napuściłam do wanny wody, dodałam do niej mój ulubiony olejek o zapachu malin. Weszłam do wanny i leżałam w niej chyba z 25 minut. W końcu postanowiłam wyjść, wytarłam starannie ciało, wysuszyłam włosy i przebrałam się w ciuchy do spania. Wyszłam z pomieszczenia, usiadłam na łóżku i odpaliłam sobie laptopa. Usłyszałam pukanie do drzwi.
- Proszę - i po kilku sekundach zza drzwi wyłoniła się Anastazja.
- Mogę? - zapytała.
- Jasne, chodź - poklepałam miejsce koło mnie na łóżku. Dziewczyna otworzyła szerzej drzwi i weszła w dłoniach z herbatą.
- Trzymaj, imbirowa herbata taką jaką lubimy - posłała mi uśmiech i podała mi napój.
- Nie zapomniałaś.
- Nie mogłabym - zaśmiała się, upiłam łyk cieczy.
- Opowiadaj.
- O czym? - wiedziałam dokładnie o, co jej chodzi.
- Czemu nagle przyjechałaś do Dortmundu i na ile.
- Raczej na zawsze - powiedziałam cicho.
-A, co z pracą?
- Przenieśli mnie na moją prośbę.
- No dobrze, ale dlaczego? - dopytywała. Po chwili ciszy zaczęłam jej wszystko opowiadać. Widziałam po niej, że jest zła za to, że nic jej wcześniej nie powiedziałam, ale też jest wściekła za to, że Kuba mnie tak zranił.
- Więc oto tu jestem i chcę zacząć wszystko od nowa, chce zapomnieć o przeszłości - powiedziałam.
- Ale, jak... on mógł Ci coś takiego zrobić? - nie dowierzała.
- Nie wiem i nie chce już tego rozpamiętywać. Stało się i nic na to nie poradzę, wystarczająco już przepłakałam, aż całe pełne dwa miesiące. Do nikogo się nie odzywałam.
- Właśnie coś Robert napomknął, że od niego nie odbierasz ani nie odpisujesz, tak samo Marco.
- Wiem, będę musiała ich za to przeprosić - ponownie wzięłam łyk herbaty. Gadałyśmy jeszcze z jakąś godzinkę może więcej, gdy poczułam ogromne zmęczenie. Pożegnałam się z przyjaciółką i poszłam spać.
Robert:
Od dwóch miesięcy chodzę trochę zdenerwowany, ponieważ Adele nie odpisuje na moje wiadomości, ani nie odbiera telefonów. Martwię się o nią, będę musiał pogadać o tym z Anastazją, może ona coś wie. Od powrotu z Polski trenuję, aby powrócić do formy i na boisko. Już nie odczuwam bólu wiec jest jakiś plus. Na razie jeszcze nie gram od pierwszych minut, ponieważ trener chce się upewnić, że z moją kostką jest już w stu procentach dobrze. Dzisiaj mieliśmy trening na 18:30 i po nim chciałem pogadać z przyjaciółką Adele, jednak ona nie mogła, bo musiała coś załatwić. Po treningu pojechałem do domu, zjadłem kolację, umyłem się i momentalnie dopadł mnie sen.

Następnego dnia:

Obudził mnie dźwięk mojego budzika, który zaczął dzwonić o 9:00, ponieważ trening mamy na 10:00. Wstałem z łóżka, poszedłem do garderoby wziąłem ciuchy, które położyłem na łóżku i podreptałem do łazienki. Wszedłem pod prysznic, odkręciłem wodę i na moje umięśnione ciało spłynęły przyjemne krople wody. Namoczyłem ciało, posmarowałem je żelem pod prysznic, który po chwili starannie spłukałem. Na rękę nalałem szampon, który po chwili wylądował na mojej głowie. Spieniłem go i spłukałem tak, aby piana na włosach nie pozostała. Gdy byłem już umyty, wyszedłem z pod prysznica, wytarłem ciało i włosy, umyłem twarz, ułożyłem włosy i wyszedłem z łazienki. Założyłem bieliznę, na której wylądowały czarne spodenki, a na górę założyłem białą bluzkę. Spakowałem torbę treningową, do kieszeni wrzuciłem portfel, telefon, dokumenty i kluczyki. Zszedłem na dół, torbę rzuciłem w przedpokój i poszedłem do kuchni. Zrobiłem sobie śniadanie, zjadłem je, wrzuciłem naczynia do zmywarki i musiałem już wychodzić z mieszkania. Założyłem buty, wziąłem torbę i wyszedłem z mieszkania zamykając je. Wsiadłem do samochodu i ruszyłem na SIP, gdzie byłem po 10 minutach. Przebrałem się w strój treningowy i razem z chłopakami wyszedłem z szatni kierując się na murawę. Będąc na niej zaczęliśmy biegać 15 kółeczek, a następnie zaczęliśmy ćwiczenia. Trening dobiegł końca po 2,5 godzinie. Zmęczeni snuliśmy się do szatni, gdzie przebraliśmy się w nasze normalne ciuchy. Gdy się przebraliśmy postanowiliśmy pojechać coś zjeść. Po paru minutach siedzieliśmy już w naszej ulubionej knajpce. Zamówiliśmy jedzenie i coś do picia. Spędziliśmy tam z 2 może 3 godziny na zabawie i śmiechu. Każdy powoli zaczął rozjeżdżać się do domów, więc ja również. Będąc w domu od razu poszedłem pod prysznic i przebrałem się w dresy. Podreptałem do salonu, włączyłem tv i zacząłem czegoś szukać. Na moje szczęście znalazłem jakiś film, ale nie było mi go dane dokończyć, ponieważ zatopiłem się w krainie Morfeusza.
********************************************************
I mamy 22 rozdział i tym razem dłuższy!:) Szczerze mówiąc jestem z niego bardzo zadowolona, ponieważ w końcu coś się dzieje:) No nic, czekam na jakiekolwiek komentarze:* Pozdrawiam :3

CZYTASZ = KOMENTUJESZ <3

Rozdział 21

Adele:
Gdy wyszliśmy z restauracji, Robert odprowadził mnie do domu, ponieważ było dość późno. Po godzinie byliśmy już pod moim domem, pożegnałam się z przyjacielem i weszłam do środka.
- Jestem! - krzyknęłam. Zdjęłam buty i poszłam do salonu, gdzie siedziała moja mama i oglądała coś w telewizji.
- Gdzie Ty tak długo byłaś? - zapytała.
- Cześć mamo, miło Cię widzieć - zaśmiałam się.
- Cześć córeczko - uśmiechnęła się.
- Co do Twojego pytania, to byłam w pracy, a później spotkałam Lewandowskiego i z nim byłam w restauracji.
- Kogo?! - zrobiła wielkie oczy.
- Tak spotkałam tego Roberta Lewandowskiego. Przecież Ci mówiłam, że go znam i się przyjaźnimy.
- No... wspominałaś coś tam - nagle jej zachowanie się zmieniło, co mnie zdziwiło. Była taka trochę nieobecna.
- Mamo, coś się stało? - cisza.
- Mamo!
- Tak? - spojrzała na mnie.
- Coś się stało?
- Nie, czemu pytasz?
- Bo jak powiedziałam Ci o Lewym, to jakoś dziwnie się zachowujesz.
- Zdaje Ci się - pokazała rządek białych zębów.
- No jak uważasz. A tak w ogóle to, co z tą pracą? - zapytałam.
- No odezwali się do mnie i dostałam tą pracę - odpowiedziała, a w jej głosie można było usłyszeć radość.
- To świetnie! - ucieszyłam się, że w końcu mama zacznie pracować. Wstałam z kanapy, podeszłam do barku, wyjęłam czerwone wino i dwa kieliszki.
- Trzeba to uczcić - dodałam. Podała rodzicielce kieliszek, a swój postawiłam na stole i odtworzyłam napój procentowy. Nalałam do kieliszka mamy, a potem do swojego.
- No to mamo gratuluję i życzę jak najlepiej w nowej pracy - uśmiechnęłam się.
- Nie dziękuje, ale też dzisiaj opijemy Twój awans, z którego jestem bardzo dumna i od kiedy zafascynowałaś się fotografią, to wiedziałam, że zrobisz wszystko, aby osiągnąć swój cel i właśnie to zrobiłaś. Gratuluję córeczko - mamy słowa wywołały na mojej twarzy umiesz. Przybliżyłam się do rodzicielki i dałam jej buziaka w policzek.
- To zdrowie - stuknęłyśmy się kieliszkami i upiłyśmy łyk czerwonej cieczy.
- A tak w ogóle to, co to za praca? - ponownie padło pytanie z moich ust.
- Jestem przedstawicielem sportowych rzeczy typu sprzęt, buty lub stroje piłkarskie. Ogólnie to będę jeździła i po nowe zamówienia itp.
- A to tylko po Polsce?
- Nie, jeszcze od czasu do czasu, do Niemczech, ponieważ nasza firma podpisała kontrakt z Dortmundem - odpowiedziała.
- O to fajnie, zwiedzisz Polskę i kawałek kraju. - uśmiechnęłam się. Porozmawiałyśmy jeszcze chwilę i poszłam już do siebie, ponieważ zmęczenie mnie dopadło. Weszłam do sypialni, wzięłam piżamy i podreptałam do łazienki. Wzięłam szybki prysznic, przebrałam w ciuchy do spania i wróciłam do sypialni. Wskoczyłam pod kołderkę i leżałam beztrosko gapiąc się w sufit. Zastanawiała mnie jedna rzecz, a mianowicie, czemu Kuba nie dał znaku o sobie przez cały dzień. Co miał takiego ważnego do załatwienia, że nie miał dla mnie czasu? Może znowu spotkał się z tą swoją przyjaciółką? Chyba będę musiała z nim poważnie porozmawiać. Dłuższy czas myślałam nad tym, jednak zmęczenie dało o sobie znak i odleciałam do krainy Morfeusza.

Następnego dnia:

Obudziłam się o 11:00 i byłam wyspana, o dziwo. Dobrze, że dzisiaj sobota i mam wolne z czego jestem szczęśliwa. Do mojego pokoju wdzierały się promienie słoneczne, bezczelnie rażąc mnie po oczach. Przeciągnęłam się w łóżku i wstałam. Podeszłam do okna, odsłoniłam roletę i pozwoliłam promieniom oświetlić mój pokój. Uśmiechnęłam się sama do siebie, ponieważ przeczuwałam, że to będzie udany dzień. Podeszłam do garderoby i zastanawiałam się, co dzisiaj na siebie ubrać. Po chwili w ręku trzymałam ubrania, które położyłam na łóżku i skierowałam się do pomieszczenia, gdzie kobiety spędzają najwięcej czasu. Napuściłam do wanny wody, wlałam do niej mój ulubiony olejek do kąpieli o zapachu malin. Zrzuciłam z siebie piżamę i weszłam do wanny. Moja kąpiel trwała 30 minut i pewnie by trwała jeszcze dłużej, ale woda zaczęła robić się zimna, co zmusiło mnie do wyjścia. Włosy opatuliłam ręcznikiem, a moje całe ciało wytarłam dokładnie, każdy centymetr ciała, aby było suche. Dzisiaj chyba nigdzie nie wychodzę, chyba, że Kuba lub Robert coś zaproponują to z nimi pójdę. Postanowiłam, że zrobię sobie makijaż, ale inny niż zawsze. Na początek nałożyłam fluid w jasnym odcieniu, który perfekcyjnie komponował się z moją karnacją skóry. Gdy podkład był już nałożony zabrałam się za oczy. Chwilę zastanawiałam się, co z nimi zrobić, ale postanowiłam zaryzykować i zrobić kreski. Myślałam, że gorzej mi wyjdą, ale efekt końcowy był zaskakująco dobry. Rzęsy przeleciałam maskarą do rzęs, co wydłużyło mi je. Coś mi nie pasowało w moim makijażu i po chwili pomalowałam na mocny kolor usta. Włosy postanowiłam mieć rozpuszczone i lekko pofalowane. Po niespełna godzinie wyszłam z łazienki i od progu usłyszałam jak mój telefon zaczyna dzwonić. Podbiegłam do telefonu trzymając ręcznik, aby mi nie spadł i zobaczyłam na ekranie zdjęcie Lewego, co oznaczało, że do mnie dzwoni. Bez zastanowienia odebrałam:

- Hej

- Hej Robert

- Co dzisiaj robisz?

- W sumie to nie mam żadnych planów.

- To teraz już masz.

- Tak, a jakie?

- Dzisiaj idę się spotkać z moim małym fanem, a później będziemy oglądać mecz.

- No mecz jest dopiero o 15:30.

- Tak, tak, ale idziesz ze mną na spotkanie z fanem.

- Nie chce robić kłopotu

- Nawet tak nie mów, będę u Ciebie za 15 minut. Pa!

Nawet nie zdążyłam zaprotestować, gdy Lewandowski się rozłączył. Zaczęłam się ubierać. Nałożyłam na siebie bieliznę, później miętową bluzkę, spodenki i dobrałam do tego buty. Podeszłam do szafki, gdzie leżała biżuteria i przeróżne torebki. Wzięłam naszyjnik, który po chwili leżał na moim dekolcie. Na rękę założyłam zegarek i dobrałam do tego wszystkiego torebkę, do której wrzuciłam najpotrzebniejsze rzeczy. Przejrzałam się w lusterku i stwierdziłam, że wyglądam w sam raz. 

- Adele! - usłyszałam krzyk mojej mamy. Wyszłam z pokoju i zeszłam na dół do przedpokoju, gdzie stał już napastnik Borussii Dortmund jak i reprezentacji Polski. 

- Cześć Robert - przywitałam się z nim buziakiem w policzek. 

- Hej, pięknie wyglądasz - zmierzył mnie wzrokiem od stóp po sam czubek głowy.

- Dziękuje - zarumieniłam się.

- Gotowa?

- Tak, tylko nie jadłam śniadania.

- Ja też nie, więc zjemy na mieście - uśmiechnął się.

- Okej. Mamo ja wychodzę, będę jakoś wieczorem, pa - podeszłam do mamy i dałam jej buziaka. Wyszliśmy z mieszkania i skierowaliśmy się do auta Roberta. 25-latek otworzył mi drzwi i po chwili siedział za kierownicą. Nagle rozbrzmiała dobrze mi znana piosenka. Wyjęłam z torebki telefon i zobaczyłam kto dzwoni, był to Kuba. Niechętnie odebrałam:

- Cześć kochanie

- Hej

- Może dzisiaj trochę spędzimy razem czasu?

- Wybacz Kuba, ale dzisiaj jestem już zajęta.

- A, co takiego robisz?

- Umówiłam się z Robertem.

- Aha, to nie przeszkadzam, pa.

- Pa.
Wrzuciłam telefon do torebki i westchnęłam.
- Coś się stało? - zapytał Robert spoglądając na mnie.
- Nie nic takiego - uśmiechnęłam się. Przez chwilę jechaliśmy w ciszy, ale na szczęście byliśmy już na miejscu, bo piłkarz zaparkował samochód i wysiadł z  niego, a następnie otworzył mi drzwi. Wysiadłam z pojazdu i skierowaliśmy się do drzwi wejściowych jakiejś knajpki, w której po chwili byliśmy. Robert pokierował mnie do stolika w kącie przy oknie. Po chwili podeszła do nas młoda kelnerka.
- Cześć Robert - przywitała się z RL9, co mnie zdziwiło.
- Cześć Kasia - uśmiechnął się.
- Poznaj moją przyjaciółkę Adele, Adele to jest Kasia, Kasia to jest Adele - uśmiechnęłam się do dziewczyny i podałam jej rękę.
- Miło mi Cię poznać - powiedziała.
- Mi również.
- Jak synek, cieszył się z autografu? - rzucił Lewandowski.
- Tak, nawet nie wiesz jak bardzo.
- No to i ja się ciesze, a gdzie masz malucha?
- Kamil! - dziewczyna krzyknęła i w mgnieniu oka chłopiec znalazł się przy mamie.

- Mamo, czi to Riobert Lewandowski? - mały zapytał i popatrzył na swoją mamę z niedowierzaniem.
- Tak kochanie.
- Cześć maluchu - piłkarz z numerem 9 wstał z miejsca, podszedł do blond chłopca i przykucnął przy nim.
- Dzien dobri.
- Jak masz na imię?
- Kamil - popatrzył się w podłogę.
- Bardzo ładne imię - posłał mu uśmiech.
- Dziekuje.
- Chodź, usiądziemy razem - Lewy złapał małego za rękę i podeszli do naszego stolika. Chłopiec usiadł naprzeciwko mnie i posłał mi nieśmiały uśmiech. Odwzajemniłam gest.
- Kamil, to jest Adele moja przyjaciółka - oznajmił piłkarz.
- Cześć Kamil - podałam mu rękę, chłopiec przez chwilę się zastanawiał, lecz po krótkiej chwili uścisnął ją. Chłopacy zaczęli rozmawiać o wszystkim, było widać, że blondynek jest bardzo szczęśliwy, że może spotkać swojego idola. Właśnie to mnie urzekło i podobało się w Robercie, że stara się spędzić z każdym fanem trochę czasu, nawet z tym najmłodszym jak i z najstarszym. Patrząc tak na nich, uśmiech nie schodził mi z twarzy. Postanowiłam, że ich zostawię i odeszłam od stolika, i wyszłam na zewnątrz. Wyjęłam telefon z torebki i odblokowałam go kodem, który miałam ustawiony. Weszłam w kontakty i wybrałam numer do Kuby. Szczerze mówiąc to zastanawiałam się, czy do niego zadzwonić, ale postanowiłam, że to zrobię. Nacisnęłam zieloną słuchawkę, przyłożyłam do ucha i czekałam, aż odbierze. Po kilku sygnałach odebrał:
- Cześć Kuba.
- Hej
- Co robisz?
- Siedzę w domu i się nudzę - nagle w tle usłyszałam damski głos.
- A sam?
- Tak - i znowu mnie okłamał.
- Aha....
- Wybacz Adele, ale nie mam czasu, na razie.
Nawet nie czekał, aż się z nim pożegnał tylko się rozłączył. Czemu mnie ponownie okłamał? Czyj był ten damski głos? W mojej głowie były najgorsze scenariusze. Stałam jeszcze z jakieś 5 minut przed kawiarnią, gdy usłyszałam za sobą głos.
- Czemu wyszłaś? - odwróciłam się i zobaczyłam Lewego.
- Dzwoniłam do Kuby - powiedziałam obojętnie.
- Coś się stało? Pokłóciliście się? - do moich oczu napłynęły łzy, a ja je tylko powstrzymywałam.
- Nie - powiedziałam drżącym głosem.
- Przecież widzę. - po moim policzku zleciała samotna łza, a ja mimowolnie przytuliłam się do Lewandowskiego. On mnie mocno przytulił i głaskał po głowie.

Czas meczu:

Dzięki Robertowi przez ten czas, który spędzamy czasem, mogę zapomnieć o Kubie. Wybiła godzina 15:30, a my siedzieliśmy już u Roberta w domu przed telewizorem  z miską chipsów. Tak bardzo zdrowo, piłkarz z numerem 9 na koszulce, zdołał mnie skusić na ten niezdrowy przekąsek. Mecz się rozpoczął i pierwsze minuty nie były zbyt dobre, ponieważ przegrywaliśmy 1:0, jednak w późniejszych minutach wynik zmienił się na naszą korzyść i po 90 minutach prowadziliśmy 3:1, tym samym wygrywając. Robert oglądając mecz krzyczał do chłopaków, co robią źle, a ja się tylko z niego śmiałam, bo na pewno im by to pomogło i na pewno go usłyszą. 

- Robert ja już będę szła - powiedziałam i wstałam z kanapy.

- Odprowadzę Cię - zaproponował.

- Z miłą chęcią, ale idę jeszcze do Koseckiego.

- Och, rozumiem - rzucił i odprowadził mnie do drzwi.

- Będzie dobrze - dodał mi otuchy.

- Mam nadzieję, już uciekam, pa - przytuliłam go i dałam mu buziaka w policzek. Wyszłam z domu piłkarza i skierowałam się w drogę do domu piłkarza Legii Warszawy. Po 35 minutach byłam na miejscu. Ustałam przed drzwiami i nacisnęłam na dzwonek. Po chwili drzwi otworzył mi właściciel domu.

- Hej - powiedziałam i uśmiechnęłam się niepewnie.

- Cześć, wejdź - wpuścił mnie do środka. Zdjęłam buty i ustałam na przeciwko piłkarza. Popatrzyliśmy się na siebie i jedno mnie zdziwiło, Kuba zawsze dawał mi buziaka, a teraz nic.

- Chodź do salonu - rzucił i poszliśmy do pomieszczenia. Usiedliśmy na kanapie i panowała niezręczna cisza.

- Kuba musimy porozmawiać - popatrzyłam na niego.
- O czym? - zapytał....
*************************************************************
Wybaczcie, że znowu taki krótki:( No to zostawiam Wam go do oceny:) Mundial już rozpoczęty i trzymamy kciuki za Niemców<3!

CZYTASZ = KOMENTUJESZ<3

Rozdział 20

Przebudziłam się o 2:32, ponieważ było mi strasznie gorąco. Wierciłam się w łóżku, jednak postanowiłam z niego wyjść. Odkryłam się i stanęłam na nogi. Zeszłam na dół i weszłam do kuchni. Bardzo źle się czuje i chyba jestem cała rozpalona. Sięgnęłam po szklankę i nalałam sobie do niej wody. Usiadłam na krześle przy blacie i zaczęłam bawić się szklanką. Nagle w pomieszczeniu zapaliło się światło.
- A Ty czemu nie śpisz? - koło mnie stanęła Ulla.
- Źle się czuje - odpowiedziała i spojrzałam na nią.
- Ty jesteś cała czerwona - położyła rękę na moim czole.
- Jesteś rozpalona.
- Jutro będzie lepiej - rzuciłam.
- Trzymaj - podała mi termometr. Przekręciłam oczami i złapałam za niego. Chwilę czekałyśmy, lecz po krótkim czasie temperatura została zmierzona. Podałam przedmiot cioci.
- Masz gorączkę, 39 stopni - przeraziła się. Podeszła do apteczki i wyciągnęła z niej parę tabletek.
- Połknij je i do łóżka.
- Ech... ok - połknęłam to, co miałam połknąć i ruszyłam do pokoju. Po chwili leżałam już w łóżku, ale nie mogłam zasnąć. Nagle poczułam wibrację pod poduszką. Sięgnęłam pod poduszkę po telefon i zobaczyłam, że mam wiadomość. Przesunęłam palcem po ekranie i odczytałam wiadomość od Marco:

*Śpisz?:)*

Uśmiechnęłam się do telefonu i odpisałam:

*Niestety nie:( A Ty czemu nie śpisz? *

Długo nie musiałam czekać na odpowiedź.

*Nie wiem w sumie, przebudziłem się i nie mogę zasnąć, a Ty?*

Odpisałam po krótkim zastanowieniu się:

*Źle się czuje, mam gorączkę:/*

Ponownie mój telefon za wibrował:

*Ale jest już lepiej?*

Zrobiło mi się miło, że Reus się tak o mnie troszczy.

*Tak, już lepiej:) Ty już musisz iść spać, bo jutro masz mecz*

Usłyszałam dźwięk wiadomości:

*No wiem, ale czekam, aż Ty uśniesz:3*

*To ja już idę spać i Ty też, bo musisz być wypoczęty:D*

Odpisał:

* Dobranoc i śpij dobrze:)*

Uśmiechnęłam się do telefonu i odłożyłam go na poprzednie miejsce. Przez chwilę nie wierciłam, ale po chwili zasnęłam.

Marco:

W nocy nie mogłem spać, ale po kilku godzinach zasnąłem.

Następnego dnia:

Budzik obudził mnie o 10:00. Wygramoliłem się z łóżka i podreptałem do łazienki. Zdjąłem bokserki i wszedłem pod prysznic. Odkręciłem wodę i momentalnie na moje ciało skapnęły letnie krople wody. Namydliłem całe ciało i dokładnie je spłukałem. Zostały mi jeszcze włosy, więc zabrałem się za nie. Nałożyłem na nie mój ulubiony szampon i spieniłem go. Po chwili spłukałem go i wyszedłem z pod prysznica. Owinąłem włosy w ręcznik, a drugim dokładnie wytarłem ciało. Założyłem czyste bokserki  i zdjąłem ręcznik z głowy. Wyszedłem z łazienki i skierowałem się do garderoby. Długo nie musiałem wybierać ciuchów, bo po krótkim czasie, miałem na sobie szare spodenki, zieloną bluzkę z napisem i do tego trampki. Spakowałem już torbę na mecz i zszedłem z nią na dół. Położyłem ją w przedpokoju i poszedłem do kuchni. Zrobiłem sobie na śniadanie omlety, które po chwili konsumowałem. Po zjedzonym posiłku pozmywałem naczynia i udałem się do salonu. Do meczu miałem jeszcze 4 godziny, ale trening mamy o 13, więc jeszcze dwie godziny. Wziąłem laptopa na kolana i włączyłem go. Gdy się już uruchomił, otworzyłem przeglądarkę i wszedłem na fb. Ogólnie to nic się nie działo. Postanowiłem wstawić zdjęcie i, gdy to zrobiłem, wyłączyłem stronę jak i laptopa. Strasznie mi się nudziło, więc stwierdziłem, że pojadę do Mario. Wstałem z kanapy, wziąłem torbę i kluczyki, i wyszedłem z domu zamykając go za sobą. Wsiadłem do auta rzucając torbę na tylne siedzenia. Kluczyki włożyłem do stacyjki i uruchomiłem silnik. Ruszyłem w drogę do domu przyjaciela. Na posesji Mario byłem po 10 minutach. Wysiadłem z samochodu i ruszyłem do drzwi wejściowych. Złapałem za klamkę i wszedłem do środka. Nogi skierowałem do salonu, lecz nikogo tam nie było, więc postawiłem na kuchnie.

- Cześć bąbelku - przywitałem się z Mario, który robił sobie śniadanie siadając na krześle.

- Od czego jest dzwonek jak możesz sobie wejść - powiedział ironicznie.

- Miłe przywitanie.

- Cześć blondasku - posłał mi uśmiech.
- Chcesz śniadanie? - dodał.
- Już jadłem, ale dziękuje - posłałem mu uśmiech.
- Więcej dla mnie.
- Będziesz jeszcze większym bąbelkiem - wstałem z  miejsca, podszedłem do niego i poczochrałem mu włosy.
- Reus! - krzyknął. Bardzo dobrze wiem, że on tego nienawidzi tak jak ja i zawsze go tym denerwuje.
- Nie złość się misiaczku - puściłem mu całusa w powietrzu. Podszedłem do lodówki, otworzyłem ją i wziąłem sobie sok, który był w lodówce. Otworzyłem go i upiłem łyk. Mario skończył jeść śniadanie, pozmywał naczynia i ogarnął trochę kuchnie.
- Jak przed meczem? - zapytał.
- W sumie to na razie się nie stresuje, a u Ciebie jak?
- Podobnie jak u Ciebie kotku, tylko będzie brakowało Lewego - rzucił.
- Spokojnie, będzie nam kibicował i trzymał za nas kciuki - poklepałem go po plecach. Spojrzałem na zegarek, na kuchence gazowej i była już 12:15.
- Bąbelku zbieraj się, musimy jechać powoli na stadion.
- Ok, tylko wezmę telefon i dokumenty - przyjaciel wyszedł z pomieszczenia i poszedł na górę, a ja udałem się do przedpokoju. Nim się obejrzałem, Götze stał koło mnie i zakładał buty. Zawiesił torbę na ramię i wyszliśmy z mieszkania. Każdy z nas udał się do swojego auta. Usiadłem na miejscy kierowcy i odpaliłem samochód. Poczekałem, aż klubowa 10 wyjedzie i ruszyłem za nim. Na SIP dojechaliśmy po 20 minutach i było już sporo samochodów. Wjechaliśmy na parking podziemny i zaparkowaliśmy auta. Wysiedliśmy z nich i ruszyliśmy do środka. Po chwili szliśmy do szatni, w której się znaleźliśmy. Była już cała drużyna i czekali w sumie tylko na nas. Zajęliśmy swoje miejsca, przebraliśmy się i ruszyliśmy na murawę. Na boisku czekał na nas już trener jak i pozostały sztab. Rozpoczęliśmy nasz trening, a na stadionie było już dość sporo osób. Z każdą chwilą było ich coraz więcej. Na boisku pojawiło się również Hoffenheim. Ćwiczyliśmy z jakieś dwie godziny, bo na telebimie widniała godzina 14:55. My zaczęliśmy powoli schodzić do szatni, natomiast drużyna przeciwna jeszcze została. Schodząc do tunelu zaczepiła mnie jakaś dziewczynka, na oko miała z jakieś 10 lat i poprosiła o autograf. Ucieszyło mnie to, że mam nawet takich małych kibiców i to na dodatek jeszcze dziewczyny. Z miłą chęcią dałem jej autograf i zaproponowałem zdjęcie, jednak byłoby to trudne do wykonania, ponieważ mała znajdowała się na trybunach. Poprosiłem jednego z ochroniarzy, aby zdjął dziewczynkę na boisko. Mężczyzna wykonał to o, co go poprosiłem i dziewczynka stała koło mnie. Poprosiliśmy, aby nam zrobiono zdjęcie i zauważyłem, że moja mała fanka zaczęła płakać.
- Ej, czemu płaczesz? - przykucnąłem przy niej.
- Bo spełniło się moje marzenie - powiedziała przez łzy. Mi na sercu zrobiło się ciepło i mimowolnie przytuliłem ją. Niestety musiałem już iść, więc pożegnałem się z nią i zszedłem z boiska.
- Słodko wyglądasz z dziećmi - usłyszałem za sobą. Odwróciłem się i ujrzałem Kate.
- Dziękuje bardzo - uśmiechnąłem się.
- Jak się czujesz?
- No trochę lepiej, ale dzisiaj wujek chyba zabiera mnie do lekarza - powiedziała z niezadowoloną miną.
- Wybacz Kate, porozmawiamy po meczu, bo teraz już muszę iść.
- Jasne, nie ma sprawy - posłała mi uśmiech i rozeszliśmy się. Wszedłem do szatni, gdzie trener już nas motywował. Zostało niecałe 30 minut do meczu, nasz sztab medyczny wolał jeszcze nas rozmasować i tego typu rzeczy. Te pół godziny, a nawet mniej minęło bardzo szybko. Staliśmy w tunelu i czekaliśmy na sędziów, którzy po chwili pojawili się. Wyszliśmy z tunelu i stanęliśmy przed publicznością, i wysłuchaliśmy hymnu. Gdy wszystko było ustalone rozpoczęła się gra. Dla nas od 5 minuty, gdy gola strzelił Roberto Firmino nie było zbyt kolorowo, jednak nie poddaliśmy się i graliśmy dalej. Już w 29 minucie dla nas zdobył bramkę Kevin. W 30 minucie dostaję piłkę od Piszczka, biegnę z nią w stronę bramki, jednak postanowiłem podać piłkę do Mario i była to dobra decyzja, ponieważ padł gol. Byłem szczęśliwy i jak zawsze mamy w zwyczaju z Götzem, zrobiliśmy ten nasz typowy podskok. W 32 minucie Polański dostał żółtą kartkę, a w 34 minucie gola zdobył Piszczek. Do końca pierwszej połowy utrzymaliśmy wynik i schodziliśmy do szatni z korzystnym wynikiem. Chwilę odpoczynku i ponownie wybiegliśmy na murawę. W 66 minucie wynik zmienił się i było 3:2 dla nas. Trochę byliśmy wkurzeni, ponieważ tą bramkę straciliśmy z własnej głupoty, no ale cóż, trzeba grać dalej. W 76 minucie mecz się dla mnie zakończył, ponieważ zostałem zmieniony. Do końca meczu przesiedziałem na ławce, ale nie byłem zły, ponieważ każdy musi odpocząć. Mecz zakończył się wynikiem 3:2. Byliśmy zadowoleni inaczej sobie tego nie wyobrażaliśmy. Zeszliśmy do szatni, wzięliśmy prysznice i każdy z nas opuszczał szatnie. Idąc tak zauważyliśmy, że.....
************************************************************
Uff mamy już 20! Było ciężko, ale jakoś sobie poradziłam. Ten rozdział nie jest do końca taki jakbym chciała, ale mam nadzieję, że chociaż w jakimś malutkim stopniu spodoba się Wam:) Naprawdę było ciężko, gdyż tracę wenę i myślę nad zawieszeniem lub z zakończeniem pisania rozdziałów, ale to jeszcze nic pewne. A i wybaczcie, że taki krótki:( Postaram się, aby następny był dłuższy o ile napisze. Pozdrawiam:*

CZYTASZ = KOMENTUJESZ <3